Prawa człowieka mają charakter przyrodzony i powszechny. Przysługują wszystkim osobom, w tym także osobom osadzonym skazanym prawomocnym wyrokiem sądu za popełnienie przestępstwa.
Ustawa o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzającymi zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób narusza standardy praw człowieka wynikające zarówno z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak i wiążących Polskę instrumentów międzynarodowych, włączając w to Europejską Konwencję Praw Człowieka.
Ustawa przewiduje możliwość pozbawienia wolności, naruszając wymóg jego legalności. W każdym wypadku pozbawienie wolności musi być przewidziane przez prawo (art. 5 EKPC). Zgodnie ze standardami demokratycznego państwa prawnego oznacza to, że pozbawienie wolności może być stosowane tylko na podstawie przepisów wystarczająco precyzyjnych i przewidywalnych, co – jak np. wielokrotnie powtarzał Europejski Trybunał Praw Człowieka – ma na celu uniknięcie ryzyka arbitralności. Jest to tym bardziej konieczne wobec restrykcyjności/charakteru wprowadzonego przez ustawodawcę środka, który umożliwia umieszczenie osoby na czas nieokreślony w specjalnie utworzonym Krajowym Ośrodku Zapobiegania Zachowaniom Dyssocjalnym. Wymogi te nie zostały spełnione, o czym świadczy już samo niejasne określenie przez ustawodawcę przesłanki zastosowania środka jako "bardzo wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego". Z tej perspektywy wątpliwości budzi także konstrukcja środka orzekanego w postępowaniu, które może być wszczęte także po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności, bez określenia w tym zakresie żadnych ram czasowych (art. 10 ust.1 ustawy). Wątpliwości budzi również brak jasnego katalogu uprawnień prywatnych firm prowadzących w/w ośrodki oraz zakres ich odpowiedzialności za ewentualne nadużycia.
Naruszającym prawa człowieka oraz standardy demokratycznego państwa prawa jest stosowanie środków wobec osoby, która nie popełniła jeszcze czynu zabronionego, ale wobec której istnieje "bardzo wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu" (art.14 ust. 3, por. art. 1 pkt.3). Stosowanie ustawy wobec osób, które zostały skazane przed jej wejściem w życie, budzi również wątpliwości z punktu widzenia fundamentalnej zasady niedziałania prawa wstecz.
