ASA 11/008/2006
Według raportów prasowych Abdul Rahman został oskarżony przez sąd niższej instancji za przejście na chrześcijaństwo już 15 lat temu, gdy przebywał w Peszawarze, w Pakistanie, pracując z zagraniczną organizacja pozarządową i pomagając afgańskim uchodźcom. Abdul Rahman został podobno oskarżony o przejście na religię chrześcijańską przez członków rodziny, z którymi nie utrzymywał kontaktu, prawdopodobnie w związku z kłótnią o opiekę nad dziećmi.
Prokuratorzy państwowi, pozornie bazując na Artykule 130 Konstytucji Afganistanu, oskarżyli Abdula Rahmana za rzekomą zmianę wyznania. Artykuł 130 umożliwia prokuratorom przedstawianie spraw rzekomych przestępstw, na temat których nie ma skodyfikowanego prawa -zgodnie z prawoznawstwem Hanafi-. Jednakże, ten sam Artykuł wzywa sądy do orzekania -w granicach zapisów Konstytucji- oraz -w sposób, który w najwyższym stopniu uznaje sprawiedliwość-.
Co więcej, zgodnie z Artykułem 7 Konstytucji -państwo ma stosować się do Karty Narodów Zjednoczonych, międzynarodowych paktów i konwencji, które Afganistan podpisał oraz do Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka-.
Jako strona Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (ICCPR), władze Afganistanu są zobowiązane stosować się do Artykułu 18, który zapewnia, że -każdy powinien mieć zapewnione prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania- oraz że -prawo to obejmuje również wolność do wyznawania lub przyjmowania wyznania zgodnie z własnym wyborem-. W Uwagach Ogólnych na temat tego Artykułu, Komisja Praw Człowieka, zespół niezależnych ekspertów ONZ, który bada implementację ICCPR przez władze, stwierdziła, że wolność do wyznawania i przyjmowania religii lub przekonań pociąga za sobą wolność do wyboru religii lub przekonań, łącznie z prawem do zmiany czyjegoś obecnego wyznania na inne lub do przyjęcia poglądów ateistycznych, jak również prawo do zachowania swojej religii lub przekonań. Komisja stwierdziła także, że posługiwanie się groźbą użycia siły fizycznej lub nałożenia sankcji karnych w celu zmuszenia wierzących i niewierzących do pozostania przy własnej religii […], do wyparcia się własnej religii i przekonań lub do zmiany wyznania jest bezwzględnie zakazane.
Amnesty International jest przekonana, że po to, by -uznawać sprawiedliwość w najwyższym stopniu-, jak mówi Artykuł 130 Konstytucji, władze powinny zapewnić, że międzynarodowe standardy sprawiedliwości, łącznie z prawami człowieka, odgrywają pierwszorzędną rolę, zgodnie z Artykułem 7 Konstytucji.
Jeżeli Abdul Rahman byłby oskarżony wyłącznie za swoje przekonania religijne, Amnesty International uznałaby go za więźnia sumienia i wezwałaby do jego natychmiastowe i bezwarunkowe zwolnienie. Postawione mu zarzuty powinny być wycofane oraz powinien on być chroniony w przypadku jakichkolwiek represji ze strony społeczności.
Tło wydarzeń
Kara śmierci jest najbardziej okrutną, nieludzką i poniżającą karą. Amnesty International bezwarunkowo sprzeciwia się nakładaniu jej w jakichkolwiek przypadkach. Decyzja o karze śmierci wydana przez sąd niższej instancji musi zostać rozpatrzona przez sąd wyższej instancji, a do przeprowadzenia egzekucji potrzebna jest zgoda prezydenta Karzai.
Dokument ONZ zatytułowany: -Uwagi Ogólne do Artykułu nr 22: Prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania (Art. 18)- CCPR/C/21/Rev.1/Add.4 z 30 lipca 1993 r. jest dostępny na stronie:
http://www.unhchr.ch/tbs/doc.nsf/(Symbol)/9a30112c27d1167cc12563ed004d8f15-Opendocument
tłumaczenie Aleksandra Ludwig
