Wiadomość z dnia 11 września: Sąd Najwyższy Izraela nie uznał praw mieszkańców. W reakcji na petycje kierowane do Sądu Najwyższego władze izraelskie naciskały na legalność i konieczność wysiedleń. Władze argumentowały przy tym, że nie są to przymusowe wysiedlenia w rozumieniu Czwartej Konwencji Genewskiej. Wysiedlonych uznano nie za mieszkańców wiosek, ale za ich okresowych użytkowników, podczas gdy same wioski miały jakoby powstać z naruszeniem decyzji władz wojskowych wydanej po utworzeniu poligonu w roku 1980.
Przeczą temu zeznania samych mieszkańców, jak również badania naukowe dokumentujące obecność ludności i zakres upraw w rejonie na przestrzeni ostatnich dekad.
Strona rządowa uważa, że władze wojskowe miały prawo do zarządzenia wysiedleń ze względu na “istotny interes militarny”, jednocześnie jednak zezwolono na okresowe prace polowe. 2 września 2013 Sąd najwyższy uznał, że strona rządowa i mieszkańcy wiosek winni podjąć mediacje w celu rozstrzygnięcia sporu. Autorzy petycji zgodzili się na mediacje natomiast strona rządowa ma podjąć decyzję do 7 października.
Wcześniejsza próba mediacji miała miejsce 10 lat temu. Nie przyniosła żadnych rezultatów, ponieważ władze izraelskie zaoferowały inne tereny o wielokrotnie mniejszej powierzchni, niewystarczającej na potrzeby mieszkańców wiosek.
Izraelska armia planuje wygnanie mieszkańców ośmiu wiosek położonych na wzgórzach na południowy wschód od Hebronu, tak by zrobić miejsce dla strefy ćwiczeń wojskowych. Wioski, których mieszkańcom grozi wysiedlenie to: Safai, Majaz, Tabban, Fakhit, Halaweh, Mirkez, Jinba oraz Hillet a-Dab’a. Wioski te były już przymusowo wysiedlane pod koniec 1999 roku, jednak tymczasowa decyzja pozwoliła ich mieszkańcom wrócić do zniszczonych domów na kilka miesięcy. Mimo iż wielokrotnie naruszane przez armię, zezwolenie zostało przedłużone i pozostanie w mocy, do czasu posiedzenia Izraelskiego Sądu Najwyższego planowanego na 2 września. Posiedzenie to pierwotnie planowane było na dzień 15 lipca, jednak wobec zwłoki władz izraelskich zostało przeniesione. W wielu podobnych sprawach Sad Najwyższy częściej orzekał na korzyść sił bezpieczeństwa i państwa Izraelskiego, niezgodnie z obowiązującymi Izrael zasadami prawa międzynarodowego, które zakazuje przymusowych wysiedleń. Wysiedlona ludność pozostanie bezdomna i pozbawiona środków do życia.
Strefa ćwiczeń militarnych, zwana Firing Zone 918, została uznana za zamkniętą strefę wojskową w latach osiemdziesiątych, jednak mieszkańcom pozwolono zbudować domy i uprawiać ziemię. W następstwie wysiedleń z 1999 roku mieszkańcy złożyli wniosek do Sądu Najwyższego ubiegając się o pozwolenie na pozostanie na tych ziemiach. Władze odpowiedziały stwierdzeniem, że ludność nie zamieszkuje tych terenów stale, próbując udowodnić to zdjęciami lotniczymi wykonanymi tuż po wysiedleniach, tym samym dając dowód zniszczeniom dokonanym w trakcie wysiedleń. Pozwy zostały wniesione ponownie w styczniu i lutym 2013 roku, a władze zostały zobowiązane przedstawić swoje stanowisko przed kolejną rozprawą.
Podobnie jak wielu ze 150 000 Palestyńczyków zamieszkujących 60 procent obszarów Zachodniego Brzegu określonych Strefą C, która w całości znajduje się pod izraelską kontrolą, mieszkańcy Firing Zome 918 zmagać się muszą z niszczeniem ich domów, zagród dla zwierząt i innych zabudowań. Nakazem wyburzenia objęte są także dwie szkoły podstawowe oraz klinika, a także panele słoneczne i zbiorniki na wodę.
Prosimy o pilne wysyłanie apeli w języku hebrajskim, angielskim lub własnym:
– wyrażając zaniepokojenie faktem, że około tysiąca mieszkańców wiosek Safai, Majaz, Tabban, Fakhit, Halaweh, Mirkez, Jinba oraz Hillet a-Dab’a, położonych w obrębie Firing Zone 918, zagrożonych jest przymusowym wysiedleniem; wezwij władze do niezwłocznego anulowania nakazu wysiedlenia;
– wzywając władze do podjęcia mediacji zgodnie z opinią Sądu Najwyższego, dokładając przy tym starań aby miały one charakter faktycznych konsultacji spełniających międzynarodowe standardy w tym zakresie
– wzywając władze do wykluczenia decyzji planistycznych i przepisów budowlanych na wzgórzach Hebronu oraz całych Palestyńskich Terytoriach Okupowanych z zakresu odpowiedzialności wojskowych władz izraelskich, przekazując je wspólnotom palestyńskim;
– żądając wprowadzenia moratorium na wyburzanie domów i wysiedlenia na Zachodnim Brzegu Jordanu do czasu, gdy prawo zostanie dostosowane do standardów międzynarodowych.
Apele prosimy wysyłać do dnia 23 października na adres:
Minister Obrony / Minister of Defence
Moshe Ya’alon
37 Kaplan Street, Hakirya
Tel Aviv 61909, Israel
Fax: +972 3 696 2757
Email: minister(at)mod.gov.il
Zwrot grzecznościowy: Dear Minister / Szanowny Panie Ministrze
Generalny Prokurator Wojskowy / Military Judge Advocate General
Brigadier General Danny Efroni
6 David Elazar Street
Hakirya, Tel Aviv, Israel
Fax: +972 3 569 4526; +972 3 608 0366
Email: newmedia(at)idfspokesperson.com
Zwrot grzecznościowy: Dear Judge Advocate General/ Szanowny Panie Prokuratorze
Z kopią na adres:
Ambasador Izraela w Polsce
Zvi Rav-Ner
Ambasada Izraela
Krzywickiego 24
02-078 Warszawa
Faks: +48 22 825 16 07
Email: publicaffairs(at)warsaw.mfa.gov.il
Zwrot grzecznościowy: Your Excellency / Szanowny Panie Ambasadorze
Informacje dodatkowe
Zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym, w tym także Konwencjami Genewskimi, ewakuacja ludności chronionej (czyli także mieszkańców terytoriów okupowanych), jest dopuszczalna tylko w celu ich ochrony, czasowo i tylko jeżeli istnieje nadrzędny motyw militarny dla podjęcia tych ekstremalnych kroków. Opis strefy Firing Zone 918 przedstawiony przez stronę izraelską w uzasadnieniu, określa ten obszar jako szczególnie odpowiadający wymogom szkoleń z użyciem amunicji bojowej. Takie uzasadnienie nie stanowi nadrzędnego motywu militarnego, jeśli więc mieszkańcy tych terenów zostaną wysiedleni, będzie to wysiedlenie przymusowe niezgodne z międzynarodowym prawem humanitarnym. Podobnie międzynarodowe prawo humanitarne zakazuje niszczenia własności mieszkańców terytoriów okupowanych z wyjątkiem sytuacji, gdy jest to absolutnie niezbędne ze względu na operacje wojskowe. W wyniku działań militarnych, które prowadzone były na tych terenach niszczona była własność mieszkańców, a ich możliwość przemieszczania się była arbitralnie ograniczana, uniemożliwiając dostęp do opieki medycznej oraz transport zbiorników z wodą. Wojskowa administracja Okupowanych Terytoriów Palestyńskich wydaje i wdraża nakazy niszczenia własności palestyńskiej, ponieważ nie istnieją przepisy regulujące zamieszkiwanie przez Palestyńczyków tych ośmiu wiosek, jak i dziesiątków innych w okolicy. Prawa mieszkańców do godziwego standardu życia, w tym prawo dostępu do wody, możliwie najwyższego poziomu opieki medycznej i edukacji, zgodne z Międzynarodowym Paktem Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (MPPGSK), a także prawo do ochrony przed dyskryminacją w tym zakresie, były łamane wielokrotnie i na różne sposoby.
Od lat Izrael realizuje politykę dyskryminacyjną zakładającą wyburzanie domów, jednocześnie niezgodnie z prawem międzynarodowym umożliwiając powstawanie wielu izraelskich osiedli na okupowanych terytoriach palestyńskich, konfiskując ziemię Palestyńczyków, odmawiając Palestyńczykom zgody na budowę i niszcząc ich domy. W pierwszej połowie 2013 roku w strefie C zniszczono ponad 250 domów, budynków gospodarczych i zagród, powodując wysiedlenie 300 Palestyńczyków i wyrządzając szkody wielu innym. Działania te uzasadniane były samowolą budowlaną. Zamieszkujący te tereny Palestyńczycy spotykają się z surowymi restrykcjami ograniczającymi możliwość stawiania budynków, podczas gdy izraelskie osiedla na tym obszarze stale się rozrastają, wyposażane są w usługi komunalne i infrastrukturę. Prawo międzynarodowe wyraźnie zabrania siłom okupacyjnym osadnictwa własnych obywateli na terytoriach okupowanych.
Wyburzanie domów odbywa się zwykle bez ostrzeżenia i konsultacji, nie dając Palestyńczykom możliwości ocalenia ich własności lub znalezienia podstawowego schronienia w innym miejscu. ONZ szacuje, że wydanych zostało około 4 800 nakazów wyburzenia, z których wiele dotyczy Strefy C na Zachodnim Brzegu. Izrael posiada całkowitą kontrolę nad planowaniem i budową w Strefie C, pozbawiając około 150 000 żyjących tam Palestyńczyków reprezentacji na wszystkich poziomach izraelskiego wojskowego systemu planowania. Nie tylko brakuje palestyńskiej reprezentacji w instytucjach planistycznych, ale także palestyńscy mieszkańcy mają bardzo ograniczoną możliwość wnoszenia sprzeciwów wobec nakazów wysiedleń i wyburzeń. Palestyńczycy, szczególnie mieszkańcy wsi położonych na obrzeżach, takich jak tereny na południowy zachód od Hebronu i w Dolinie Jordanu cierpią z powodu ogromnej presji. W “zamkniętej strefie militarnej” Palestyńczycy nie mają realnej możliwości stawiania budynków i rozwoju. Prowadzone tam wyburzanie domów równoznaczne jest z przymusowym wysiedleniem. Działaniem tym Izrael narusza prawo międzynarodowe zobowiązujące do przestrzegania praw człowieka. Państwo narusza m.in. ratyfikowany w 1991 roku MPPGSK, gwarantujący prawo do godziwego mieszkania dla wszystkich i zakazujący przymusowych wysiedleń, definiowanych przez Komitet Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych w zaleceniu ogólnym nr 7 jako “trwałe lub czasowe usunięcie z domów i/lub ziemi okupowanej poszczególnych osób, rodzin i/lub wspólnot wbrew ich woli, nie zapewniając im zapisów umożliwiających dostęp i samego dostępu do właściwych form ochrony prawnej i bezpieczeństwa.”
Sytuacja jest tym bardziej trudna, że zgodnie z izraelskim prawem wojskowym wysiedlone rodziny nie są upoważnione do uzyskania zastępczego schronienia ani rekompensaty, co narusza ich prawo do skutecznego środka odwoławczego. Oznacza to, że wielu z nich zagrożonych jest bezdomnością i ubóstwem, a zdani są tylko na pomoc rodziny, przyjaciół i organizacji charytatywnych.
Inne działania Amnesty International związane z przymusowymi wysiedleniami: amnesty.org.pl/index.php
Wcześniejsze Pilne Akcje związane z sytuacją Palestyńczyków: http://amnesty.org.pl/no_cache/aktualnosci/strona/article/7817.html