“Jestem jednym z niewielu szczęściarzy” – powiedziała Mewaheb Elnour o swoim przesiedleniu z obozu dla uchodźców w Choucha do Irlandii. © Archiwum Prywatne
Nasze sąsiedztwo było stale bombardowane przez siły NATO. Każdego dnia bomby spadały na nas z nieba. Ludzie na ulicy nosili ze sobą broń, a kule latały w powietrzu.
Gdy żyje się w takich warunkach, człowiek stara się zachować spokój. Ale my baliśmy się. Rodzice byli przerażeni. Kilkanaście lat temu uciekli z Darfuru [jeden z regionów w Sudanie] do Libii i po raz kolejny byli w niebezpieczeństwie.
Pewnego dnia bombardowania były tak intensywne, że wszystkie drzwi i okna w domu gwałtownie się otworzyły.
Do obozu dla uchodźców w Choucha w Tunezji przybyliśmy w maju 2011 roku. Pierwszej nocy nie mogłam przestać płakać. Zastanawiałam się jak będzie wyglądało nasze życie, gdy stracimy wszystko to, co mieliśmy? Czy zostaniemy bezdomni, czy będziemy mieszkać w plastikowym namiocie wśród nieznajomych?
Następnego poranka ujrzałam setki białych namiotów rozbitych na pustyni. Takie miejsca człowiek widzi w telewizji i nie przypuszcza, że kiedyś znajdzie się w jednym z nich. Mnie to spotkało. Chciałam uciec.
Kilka pierwszych nocy w Choucha spędziłam u obcej rodziny, ponieważ w naszym namiocie zabrakło koców i materaców. Członkowie rodziny powiedzieli, że płakałam i krzyczałam przez sen. Poprosiłam, by obiecali, że nie powiedzą o tym moim rodzicom.
Dwa miesiące później usłyszałam o programie dobrowolnych przesiedleń. Ucieszyłam się, że jest nadzieja na wydostanie się z tego miejsca! Prawdę mówiąc, nie obchodziło mnie dokąd pojedziemy. Każde miejsce z prawdziwym dachem nad głową, łóżkiem i łazienką byłoby wystarczająco dobre. Wszędzie czułabym się bezpieczniej. Jedyną rzeczą, którą zapamiętałam z Choucha był brak poczucia bezpieczeństwa. Człowiek zawsze czegoś się bał: skorpionów, węży, obcych.
Czekaliśmy. Obóz powiększał się. Każdego miesiąca powtarzano nam: „w następnym miesiącu wyruszycie”.
Po siedmiu miesiącach pobytu w Choucha oznajmiono nam: „jutro jedziecie do Irlandii”. Nie mogłam w to uwierzyć. Każdy nam gratulował. Smutno było zostawić ludzi z obozu. Większość z nich w dalszym ciągu przebywa w Choucha. Każdego dnia kontaktuję się z nimi.
W Dublinie było zimno i deszczowo. Nie przeszkadzało mi to. W Choucha było tak gorąco, że nie obchodziło mnie czy kiedykolwiek jeszcze ujrzę słońce. Tu było zielono, pięknie i czysto. Ulice i budynki były niesamowite, a wszędzie roiło się od wielkich gołębi.
Po dwóch miesiącach pobytu w hotelu dla poszukujących azylu, wyruszyliśmy do miasta oddalonego o 30 km od Dublina. Jesteśmy szczęśliwi. Chcę wrócić na uniwersytet i zostać neurochirurgiem. Zawsze o tym marzyłam. W międzyczasie pracuję nad swoim angielskim, rysuję i maluję.
Podróż z Libii przez Choucha do Dublina uświadomiła mi, że dobre rzeczy się zdarzają. Trzeba znaleźć w sobie siłę, by przetrwać i nie stracić nadziei.
Jestem jednym z nielicznych szczęściarzy. Wiem, że wiele osób nie otrzymało takiej szansy jak ja. Musimy o nich pamiętać. Nikt w Choucha nie zasługuje na zapomnienie. Każdy ma prawo do nowego życia. Chcę powiedzieć, że przesiedlenie do innego kraju jest jak odrodzenie. Daje życie komuś kto stracił wszystko. O nikim nie powinno się zapominać.
Dobrowolne przesiedlenie jest jednym z trzech trwałych rozwiązań sytuacji uchodźców oraz pełni kluczową rolę w międzynarodowym podziale odpowiedzialności za tę grupę. Program dobrowolnych przesiedleń, który koordynuje UNHCR (Wysoki Komisarz NZ ds. Uchodźców) pozwala na zagwarantowanie ochrony uchodźcom oraz trwale rozwiązuje ich sytuację. Amnesty International prowadzi kampanię na rzecz zwiększenia ilości miejsc dla uchodźców w ramach programu dobrowolnych przesiedleń prowadzonych przez różne kraje na świecie.
Czytaj dalej
Strony po polsku:
Kampania dotycząca praw uchodźców i migrantów
Strony po angielsku:
Prawa uchodźców i migrantów
Kampania na rzecz dobrowolnych przesiedleń
Photo: ARIS MESSINIS/AFP/Getty Images