Izraelski żołnierz obok artylerii, Gaza, 21 lipca 2014. Fot. ABIR SULTAN/EPA
W tej części świata humor jest jednym z naszych sposobów radzenia sobie z ciężkimi sytuacjami. Od początku konfliktu zginęło ponad 1800 Palestyńczyków oraz 64 izraelskich żołnierzy i trzech cywilów. Każda z tych śmierci – dzieci, noworodków, kobiet, starszych ludzi, mężczyzn – zarówno w Strefie Gazy, jak i w Izraelu, jest tragiczna. Debata publiczna w Izraelu stara się wyważyć stosunek do faktów. Jeśli musisz wyrazić smutek z powodu śmierci Palestyńczyków, postaraj się chociaż okazać go słabiej niż po śmierci Izraelczyka. I nie zapomnij zaznaczyć, że to również wina Hamasu. Zwyczajny żal oznacza, że coś jest z tobą nie w porządku: ewidentnie przejmujesz się bardziej nimi niż swoimi ludźmi. Zdrajca.
Jako że odmawiam brania w tym udziału i zamiast tego każde życie uważam za święte, bezwzględnie, niezależnie od kontekstu i wytłumaczenia, uważam dyskusję na temat praw człowieka za dobre schronienie. Prawa człowieka stoją na fundamentach najwyższych zasad moralnych narodów świata. My w Izraelu powinniśmy być szczególnie przywiązani do praw człowieka, jako że zostały stworzone bezpośrednio po drugiej wojnie światowej, po to by ludzkość powiedziała „nigdy więcej” temu, co się wówczas wydarzyło.
Narody te wspólnie ustaliły, że władza absolutna jaką naród ma nad swoimi obywatelami oraz nad mieszkańcami państw, z którymi prowadzi wojnę, musi zostać ograniczona. Jest to kodeks, który przez wieki istniał w judaizmie: Arvut Hadadid, wzajemna odpowiedzialność międzyludzka albo, jak to często nazywa Amnesty International: Solidarność. Rzecz polega na tym, żeby narody wspierały się nawzajem, aby zapewnić każdemu obywatelowi świata wspólnie ustalony zbiór podstawowych praw.
Izrael pozostaje konsekwentny we wspieraniu działań tworzących narzędzia ochrony praw człowieka. Chodzi m.in. o aktywną rolę, jaką Izrael odegrał przy ustanawianiu Konwencji dotyczącej statusu uchodźców w latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia oraz przy wprowadzaniu Traktatu o Handlu Bronią w zeszłym roku.
Niemniej jednak, jak tego doświadczyliśmy niezliczoną ilość razy, Izrael inne zasady narzuca światu, a według innych postępuje. Gdy działania, które odnośnie innego państwa obiektywnie można określić jako gwałcenie praw człowieka, zdarzają się tutaj, są nazywane „politycznymi”, a jeśli ktoś je krytykuje, zostanie oskarżony o „ignorowanie kontekstu”, albo – ulubione rozwiązanie Izraela – o „antysemityzm”.
Jest 2:30 w nocy, a ja właśnie wyciągnąłem z łóżka mojego pięcioletniego syna. Stoimy na klatce schodowej wskazanej jako „strefa bezpieczeństwa”, wyje syrena alarmowa. Za chwilę usłyszymy kilka głośnych huków, które – mamy nadzieję – będą dźwiękiem Żelaznej Kopuły przechwytującej pociski, które zostały wysłane, by nas zabić. Mój syn spędza poranki w przedszkolu, słuchając o broniących nas żołnierzach. Szczyci się swoim wujem – dzielnym żołnierzem. Dzieci rysują obrazki wysyłane jednostkom armii na front i wieszane na czołgach oraz działach. Wieczorem, gdy znów wyją syreny, pyta mnie, czy dzieci w Strefie Gazy też mają syreny. Tłumaczę, że dzieci w Strefie Gazy nie mają ani syren, ani Żelaznej Kopuły. „Co ich broni w takim razie?” – pyta mój syn.
Yonathan Gher, Dyrektor Zarzadzjacy Amnesty International Izrael. fot. Grzegorz Żukowski/Amnesty International.
Wezwij obie strony konfliktu do ochrony cywilów. Podpisz petycję! >>>
Wyślij PILNA AKCJĘ! Powstrzymaj ataki na szpitale w Gazie! >>>